Kennisuitwisseling en wederzijds leren in Nederlands-Marokkaanse en Nederlands-Turkse gemeentebanden

Noem het woord ‘gemeentebanden’ of ‘stedenbanden’ en veel mensen denken aan het bordje met de naam van de zusterstad dat ze hebben gezien onder het bord van hun eigen gemeente of aan plezierreisjes van de burgemeester. Bij bezuinigingen wordt internationale samenwerking vaak als een linkse hobby of als iets ‘extra’s’ gezien; kortom als een post waar je gemakkelijk in snijdt.

Vanaf 2000 zijn diverse Nederlandse gemeenten samenwerkingsverbanden met gemeenten in Marokko en Turkije aangegaan; twee belangrijke herkomstlanden van migranten in Nederland. In aanvulling op het versterken van lokaal bestuur in de Marokko en Turkije, streven deze banden er ook naar om sociale cohesie te vergroten en integratie te bevorderen in Nederland. Het fragiele politieke en publieke draagvlak voor gemeentebanden was een belangrijke reden om internationale samenwerking te koppelen aan ‘eigenbelang’.

De gemeentebanden tussen Nederland aan de ene kant en Marokko en Turkije aan de andere kant zijn daarom een interessante case; ze zijn tot op zekere hoogte voorlopers geweest van het koppelen van hulp aan eigenbelang. In het huidige beleid voor internationale samenwerking heeft die koppeling een centrale plaats gekregen. In de banden tussen Nederlandse en Marokkaanse en Turkse gemeenten gaat het om de uitwisseling van kennis en leren tussen collega’s. Een specifiek kenmerk van deze gemeentebanden is de rol van Nederlanders van Marokkaanse en Turkse afkomst.